Mijn eerste lesdag in Costa Rica

Maandag 27 januari 2023

 

Vandaag begint mijn avontuur écht: mijn allereerste lesdag Spaans op de talenschool. Ondanks dat ik al een jaar Spaanse avondlessen volgde in België (net over de grens) voel ik me ineens weer helemaal beginner. Jemig, wat ken ik eigenlijk nog weinig Spaans!

 

Om klokslag 8.00 uur word ik vriendelijk onthaald door Gary, Alberto en Heather. Ze nemen me meteen mee voor een rondleiding door de school. Alles is hier klein en overzichtelijk ¡muy pequeño!, maar de sfeer is gemoedelijk en warm. Samen met Bob en Carol ben ik een van de drie studenten. Bob vertrekt woensdag alweer, en Carol, een Amerikaanse dame van rond de zestig, blijft hier twee weken. Ik krijg les van Dunia, een vriendelijke en energieke docente. Ze lijkt jonger dan ik, maar het is lastig in te schatten, zeker als je elkaar net kent én in een andere taal probeert te communiceren.

 

"Jemig, wat ken ik eigenlijk nog weinig Spaans!."
— Marly Sluijsmans

Foto: het huis van mijn gastgezin.

Rond tien uur is het tijd voor een pauze met een heerlijk vers vruchtensapje. Om twaalf uur lunch ik met Carol in een eenvoudig, lokaal eettentje. We kiezen voor een klassieker: rijst met kip, arroz con pollo. Na het eten probeer ik mijn huis weer terug te vinden. Helaas geen GPS of Google Maps, maar gewoon letten op herkenningspunten. Het lukt me zowaar!

 

Thuis duik ik meteen in mijn lesboeken om aan het huiswerk te beginnen. Al snel krijg ik gezelschap van Walter, de zoon van mijn gastgezin. Hij is een echte tico, vriendelijk en nieuwsgierig. We proberen met handen en voeten een gesprek te voeren. Hij tekent graag en volgt daar ook lessen in. Als ik hem vertel dat ik op zoek wil naar een internetcafé, biedt hij meteen aan om mee te gaan wanneer ik mijn huiswerk af heb. Gelukkig maar, want alleen was het me niet gelukt. Helaas blijken alle internetcafés gesloten, maar dat is niet erg. We wandelen wat door het dorp en mijn Spaans begint steeds soepeler te klinken.

 

Foto: het dorp met in der verte Cerro de la Cruz

Rond vier uur verzamelen we met alle studenten om de berg te beklimmen: de Cerro de la Cruz, 226 meter hoog. De klim is pittig en steil, met flinke windvlagen, maar het uitzicht boven maakt alles goed. Je kijkt uit over Nicoya en de omliggende baai. Wat een plaatje!! Onderweg zien we apen in de bomen en zelfs een gigantische slang, die al sissend de struiken in glijdt. Mijn hart zat even in m’n keel, maar blijkbaar was hij net zo bang voor ons als wij voor hem. Eenmaal terug thuis wacht er een heerlijke maaltijd op ons, klaargemaakt door Doña Herminia, de moeder des huizes: rijst met kip en knapperige chips. ’s Avonds ga ik nog even aan de slag met mijn Spaans. Toen ik hier aankwam, kon ik nauwelijks iets verstaan, maar na vandaag voel ik me al wat zekerder. Rond zeven uur trek ik er met Bob op uit naar het internetcafé. Vijf nieuwe berichten van het thuisfront, zo fijn om even iets van iedereen te horen.

 

"Onderweg zien we apen in de bomen en zelfs een gigantische slang, die al sissend de struiken inglijdt."
— Marly Sluijsmans

 

We drinken nog een biertje in een lokale kroeg. Binnen zitten vooral tico’s en de tropische klanken van salsa en bachata klinken door de ruimte. Teruggekomen in het huisje zijn ook Yesenia en Jimena thuis, de dochter en kleindochter van Doña Herminia. Met z'n allen kletsen we nog even na en komt er een gitaar tevoorschijn en eindigen we met een gezellige jamsessie.

Foto: een van de vele gezellige avonden met locals en studenten